Zondag 4 september te Kpogan

Vandaag zal het een rustige dag thuis worden. We hebben drie dagen aan een stuk Lomé doorkruist. Je wordt er erg moe van.
Ik heb ondertussen opnieuw geleerd mijn hoofd van de handgreep boven het portier aan de passagierskant weg te houden. Door de putten in de weg, of het vermijden van de putten in de weg, wordt je hoofd telkens tegen die handgreep gesmakt. De eerste dagen, toen ik goed verbrand was, bloedde ik af en toe van die stomme handgreep. 

Pauline, Inocent en Ayoko in de schaduw van de kokosboom

 
En wanneer je ‘s zondags thuis bent, dan komt het bezoek. Zaterdag zijn er ook bezoekers gekomen, maar dan waren wij niet thuis.
De eersten vandaag waren Ayoko en haar man Innocent. Geen familie, maar vrienden  van Pauline (Ayoko is ook coiffeuse). Het is hier de gewoonte dat je het bezoek te eten geeft. Dus wordt er telkens gekookt.

Affi, Ruth, Enyonam en Leo

Daarna is Leo, de papa van Ruth, gekomen. Hij had Affi meegebracht, de zus van Enyonam (mama van Ruth). Enyonam is een nicht van Pauline, die als kind door Pauline is opgevoed. Zij is al de hele tijd bij ons in Kpogan. Wanneer wij weg zijn is zij de thuiswacht. Leo en Enyonam zijn (nog?) niet getrouwd, en Pauline heeft hem goed ingepeperd dat het tijd wordt. Enyonam is in verwachting van een tweede kindje. 

De volgende was Akouvi, de zus van Kossi Tchala, die nu in Kanegem ons huis oppast. Zij had nog een broer van Kossi mee. Zijn naam ben ik al vergeten. Het worden er veel ;-)

Kossi Ibrahim (chauffeur), Pauline, broer van Kossi Kanegem en Akouvi, zus van Kossi Kanegem

We hebben enkele vaatjes Belgisch bier meegebracht : Blonde Leffe, Maes, Hoegaerden. Die worden volop geproefd.
De volgende bezoekster was Delphine, nog een nicht van Pauline. zij had haar vriend meegebracht.

Akouvi, vriend van Delphine en Delphine

Affi had last van hoofdpijn. Uit ervaring weten we dat veel mensen hier klagen van hoofdpijn. Daarom zijn we ook deze keer in Sluis generische paracetamol en dergelijke lichte medicijnen gaan halen, die hier gretig in ontvangst genomen worden.

Affi met pijnstiler

Akouvi had voor ons een kip en een eend meegebracht als cadeau. Die gaan we deze week klaarmaken. Chauffeur Kossi is de slachter van dienst.
Eerder deze week zijn we eens tot bij Akouvi geweest. Zij woont slechts een paar kilometer verder, in Agbavi. Haar man, Jeanon, is een echte bricoleur en heeft zelf zonnepanelen geplaatst. Ik was daar erg in geïnteresseerd en moest dat zien. De  elektriciteitsvoorziening heeft ons al veel in de steek gelaten, vandaar. Volgens Jeanon is het mogelijk om met een installatie van om en bij de 400.000 FCFA (600 euro) een volledig zelfstandig powerstation op te zetten, waarmee je de verlichting, een frigo, diepvries en tv kunt laten draaien. Er is hier voldoende zon, en zelfs op regendagen is er nog voldoende zon. Ik heb het bij hem gezien, en het werkt. Hij bouwt wel langzaam zijn installatie op, met panelen van 50 watt per keer. De investering is voor hem te groot om ze in één keer te betalen. Het systeem bevat accu’s die overdag opgeladen worden een controller en een inverter. Ik heb de documenatie van Jeanon gekregen. In het Chinees, zeer grappig vertaald in een soort Engels (Chinees Engels?). Wordt zeker vervolgd. 

Als toetje nog wat familie, die vorige zondag op bezoek gekomen is, een halfzus (même père) van Pauline :  Georgette. Ik had die familie nog nooit gezien. Zij wonen net als Jeanon op 2 kilometer van hier, in Agbata/Agbavi. De ene kant van de weg naar Benin heet Agbata, de overzijde is Agbavi. Georgette is de helft van een tweeling, Georgette en Georgine. Georgine woont in de USA. Hun moeder is daar ooit op bezoek gegaan, en is daar gebleven. Pauline’s vader was daarom vorig jaar ongerust, toen zijn Therese, de laatste nog bij hem verblijvende vrouw, voor een maand bij ons in België op bezoek gekomen is. Gelukkig voor hem is Therese is wel teruggekeerd naar Togo.
Mama Therese ‘Abronco’ komt ons regelmatig opzoeken met de taxi. Dat is best moedig, want van hier tot thuis in Lomé is een 20 km, en één uur tot anderhalf uur rijden en hobbelen. Onderweg worden er door de taxi steeds meer passagiers opgeladen. Je moet de prijs op voorhand afspreken. Dus als er nog een paar bijkomen die betalen voor de rit wordt het alsmaar rendabeler voor de taxi, en penibeler voor de opeengepakte passagiers. Ik heb ooit op de versnellingspook de rit naar Lomé meegemaakt. 

Ella, Benoit, Carole, zus Georgette, en vooraan Mama Therese en Papa Fidelius