Week 2

Kossi, onze chauffeur

Het einde van de omleiding, net voorbij Avepozo. Hier komen we eindelijk terug op de 'Goudron', de geasfalteerde weg. Van hier is het nog 2 km tot in Kpogan.

Electricien, met onze oude benzinepomp

Links : Mecanicien, midden : Electricien. Ze zijn het benzinereservoir aan het uitspoelen.

Het lokaal cybercafé valt niet mee. Of er is geen internetverbinding, of het zit er eivol. Dinsdag had ik geluk : er kwam net een pc vrij. Maar na een uur sukkelen (inloggen en herinloggen en nog eens inloggen) heb ik amper één foto op Facebook kunnen plaatsen en er één kunnen toevoegen aan mijn blog. En dan had ik er genoeg van. Het was er zoals gewoonlijk in cybercafés hier, bloedheet. Kossi zegt me dat er tegenwoordig in Lomé cybercafés zijn met airco en verse koffie. Misschien een beetje overdreven, maar ik heb het nog niet geprobeerd. Vandaag woensdag 24/8 wilde ik gaan informeren bij Togo-Telecom of hun USB-internetverbinding iets kan zijn voor mij. Toen we net aan de wagen klaar stonden om te vertrekken, kwam de loodgieter met de rekening van de nieuwe pomp. Na het gebruikelijke onderhandelen konden we dan toch vertrekken, maar we moesten eerst nog een vriendin (misschien wel schoonzus ?) gaan ophalen in Lomé-Egbe. Tegen dat die dan klaar was, was er alweer heel wat tijd verstreken, waardoor het bureau van Togo-Telecom net voor onze neus de deuren sloot (11u30). Morgen nog eens proberen dan maar.

Onze Toyota heeft maandag zijn kuren vertond. Op het slechte stuk omleiding verliest de motor om de haverklap zijn kracht en hinderen we iedereen.
Zondag heeft Pauline met de eigenaar van de Toyota gesproken, en die heeft ons carte blanche gegeven om de nodige herstellingen te laten uitvoeren. In de ‘garage’ werken een vijftal personen (denk ik). 2 ken ik nu al vrij goed : de ene is ‘mecanicien’ en de andere is ‘electricien’. Vandaag (woensdag) is ‘electricien’ bij ons in Kpogan langsgekomen, op weg naar Aného. Ik herkende hem eerst niet (hij zat niet compleet onder de olie). Maar toen zei Kossi : “C’est électricien” en mijn frank (euro?) viel. Electricien heeft ons uitgenodigd om in Aného de voodoo-ceremonieën te gaan bekijken. Hij zal onze gids zijn. Ik heb al eens wat van die rituelen gezien op tv. Het speelt zich af op het strand en in de zee.
Terug naar de wagen : electricien heeft de benzinepomp gedemonteerd (die zit onder de achterbank). Daar zat een dode muis. Vandaar waarschijnlijk de slechte geur waarover Kossi al heel de tijd klaagt. Wanneer Electricien zijn in de benzinetank stak, haalde hij er een handvol ‘modder’ uit. Dat is de oorzaak van onze motorproblemen. Telkens we de omleiding nemen, wordt heel de wagen dooreengeklutst, en komt wat van die modder in de benzinestroom naar de motor. Ze moeten het benzinereservoir uit de wagen halen en grondig spoelen. Dat kunnen ze echter die dag niet meer doen. Gelukkig kunnen we de wagen van Justine gebruiken. Justine is een goede vriendin van Pauline, die nog in Lomé is tot vrijdag.







Kossi

Onze chauffeur Kossi is een speciale, net zoals onze vorige chauffeur, Leo. In Lomé kent hij overal mensen en hij is overal gekend. Hoeveel keren zijn we al niet ergens gestopt bij een groepje mensen, waar dan telkens opnieuw een broer of een zus van Kossi bij staat. Ik heb hem gevraagd hoeveel broers en zussen hij wel heeft, het zijn er zeker meer dan twintig, zegt hij.
Hij is moslim, en het is nog altijd Ramadan. In het begin voelde ik me wat ongerust, toen ik graag een bar wilde opzoeken, om iets te drinken. Maar dat is geen probleem voor Kossi. Integendeel. Na mijn eerste Guinness vroeg hij me of ik er nog één wilde. Maar de Guinnessen zijn hier extra large (0,65 cl) en dat is al niet slecht als dorstlesser. Dan begon hj me te vertellen dat hij vroeger niet bad, en dat hij dan gemakkelijk 5-6 van die grote Guinnessen dronk. Dan zou ik al behoorlijk dronken zijn, weet ik zeker. Vroeger is Kossi ook nog chauffeur in de ‘Garage Centrale’ geweest. Dat is het wagendepot van de regering. Wanneer de vorige president weer eens hooggeplaatste gasten had, dan trok hij graag met hen naar Kara, in het noorden van Togo. De president vloog dan wel naar ginder, maar zijn vloot Mercedes Benz (35) moest dan onverwijld naar Kara vertrekken, om de president en zijn gevolg van het vliegveld in de buurt van Kara te gaan halen. Ze kregen dan een pepmiddel en reden in één ruk naar het noorden, begeleid door politiemotoren met sirenes om de mensen te waarschuwen. De weg naar het noorden lag er dan nog perfect bij, en ze konden met een vaart van 150 – 160 km/u naar Kara razen.
Het dagschema van Kossi ziet er ongeveer zo uit : om drie uur 's nachts staat hij op om te ontbijten. Om halfvijf 's morgens staat hij op om te middagmalen. Vanaf 6u15 tot 18u15 mag hij niets meer eten, en niets meer drinken. Vooral dat drinken is hier niet gemakkelijk.