Dinsdag zijn we bij de ouders van Pauline geweest. Wat is het daar veranderd : bijna alle kinderen zijn daar weg. Nadine, 'mijn “deuxième femme” (grapje !), zou bij een cousin gaan wonen zijn. Zij is de oudste dochter van Pauline’s broer Daniël. Daniël is, zoals men hier voor de duidelijkheid toevoegd : frère, même père - même mère. Dus hebben hij en Pauline dezelfde vader én moeder. Er zijn ook broers en zussen même père en soms broers en zussen même mère. De families zijn hier iets gecompliceerder dan bij ons. Wat niet belet dat Pauline zeer goed weet hoe de families in elkaar steken. Dat gaat – voor mij toch – heel ver terug in de tijd, zo van bvb. Thierry’s grootmoeder was de halfzus (même père) van Pauline’s grootmoeder. Dus hebben Thierry en Pauline dezelfde overgrootvader.
Broer Daniël woont in Manchester (UK).
Cheritta, het dochtertje van Pauline’s andere ‘echte’ broer' Désiré (Washington DC), is verhuisd naar haar moeder, ergens in Lomé.
Antiyaa zou nu bij haar oom François moeten wonen, maar die is momenteel al drie maand in Parijs. Waar is zij dan?
Mijn oogappel Deborah is ook verdwenen, met haar moeder Esié, ergens in Lomé. Deborah is het jongste meisje van Pauline’s overleden ‘grand-frère’ Jonathan. Alleen Deborah’s broertje Raabi is achtergebleven bij de oudjes, en ik ben bang dat dat te maken heeft met zijn lichte handicap. Met andere woorden : in de steek gelaten bij opa van 87 jaar.
De beide halfzussen van Papa Tossou wonen ook nog op het erf. Bella is erg verouderd, Mawumenyo is nog altijd even plezierig gek : van zodra ze Pauline in de gaten kreeg begon ze opnieuw haar danspasjes uit te voeren, net zoals 4 jaar geleden. Pauline’s afrikaanse naam is ook Mawumenyo (betekenis ongeveer : “het is goed bij god” ).
Op het erf van Pauline’s ouders lopen er roze kuikentjes rond (nee : geen roze olifanten). Papa verft de kuikens door ze onder te dompelen in water met een poeder in (kan roze, blauw of iets anders zijn) . Dat is om ze te beschermen tegen de sperwers, zegt Papa Tossou mij. Blijkbaar zijn de sperwers al even verwonderd als ik, en laten die kuikens gerust vanwege de rare kleur.
Onze Toyota had één dezer opnieuw een probleem (vermoedelijk volgen er nog veel) : de electrisch bediende ruiten gingen plots niet meer dicht. We hebben een paar keer met open ramen de zandwegomleiding moeten nemen naar en van Lomé, in die enorme stofwolken. Nu zijn die ramen terug in orde. Tijdens de terugrit van de garage in Lomé, kwamen we een tankwagen tegen, die water op de weg sproeide om het stof tijdelijk wat te verminderen. Daardoor weten we nu ook dat de ruitenwissers compleet versleten zijn. We konden enkele minuten niets meer van de weg zien. Het was ook onmogelijk om te stoppen. Gelukkig heeft Kossi lange armen, die als het moet even als ruitenwisser kunnen inspringen.
Broer Daniël woont in Manchester (UK).
Cheritta, het dochtertje van Pauline’s andere ‘echte’ broer' Désiré (Washington DC), is verhuisd naar haar moeder, ergens in Lomé.
Antiyaa zou nu bij haar oom François moeten wonen, maar die is momenteel al drie maand in Parijs. Waar is zij dan?
Mijn oogappel Deborah is ook verdwenen, met haar moeder Esié, ergens in Lomé. Deborah is het jongste meisje van Pauline’s overleden ‘grand-frère’ Jonathan. Alleen Deborah’s broertje Raabi is achtergebleven bij de oudjes, en ik ben bang dat dat te maken heeft met zijn lichte handicap. Met andere woorden : in de steek gelaten bij opa van 87 jaar.
De beide halfzussen van Papa Tossou wonen ook nog op het erf. Bella is erg verouderd, Mawumenyo is nog altijd even plezierig gek : van zodra ze Pauline in de gaten kreeg begon ze opnieuw haar danspasjes uit te voeren, net zoals 4 jaar geleden. Pauline’s afrikaanse naam is ook Mawumenyo (betekenis ongeveer : “het is goed bij god” ).
Op het erf van Pauline’s ouders lopen er roze kuikentjes rond (nee : geen roze olifanten). Papa verft de kuikens door ze onder te dompelen in water met een poeder in (kan roze, blauw of iets anders zijn) . Dat is om ze te beschermen tegen de sperwers, zegt Papa Tossou mij. Blijkbaar zijn de sperwers al even verwonderd als ik, en laten die kuikens gerust vanwege de rare kleur.
Onze Toyota had één dezer opnieuw een probleem (vermoedelijk volgen er nog veel) : de electrisch bediende ruiten gingen plots niet meer dicht. We hebben een paar keer met open ramen de zandwegomleiding moeten nemen naar en van Lomé, in die enorme stofwolken. Nu zijn die ramen terug in orde. Tijdens de terugrit van de garage in Lomé, kwamen we een tankwagen tegen, die water op de weg sproeide om het stof tijdelijk wat te verminderen. Daardoor weten we nu ook dat de ruitenwissers compleet versleten zijn. We konden enkele minuten niets meer van de weg zien. Het was ook onmogelijk om te stoppen. Gelukkig heeft Kossi lange armen, die als het moet even als ruitenwisser kunnen inspringen.
 |
| Enkele dagen later heb ik Cheritta een terug gezien bij haar oma. |
De ervaring leert dat de omleiding tussen Lomé en hier te doen wanneer je zorgvuldig de spitsuren vermijdt. Volgens sommigen mogen de vrachtwagens overdag niet rijden tot 19 u, maar het is me niet helemaal duidelijk hoe dat in elkaar zit. Er rijden wel grote vrachtwagens overdag, maar duidelijk minder dan ‘s avonds. En in Lomé zie ik heel veel vrachtwagens geparkeerd staan langs de N1. Om 10 – 11 uur ‘s voormiddags gaat de rit naar Lomé heel vlot. Het is weliswaar enkele kilometers langer, maar het gaat. ‘s Avonds maak je best dat je vóór 17u de stad verlaten hebt. Eigenlijk een beetje zoals bij ons wanneer je naar Brussel wil met de wagen.
Woensdag was er erg veel politiecontrole in Lomé. Een volle taxi werd voor onze neus tegengehouden. De chauffeur probeerde weg te rijden, met een politieman half in en half uit de auto. Die begon dan te kloppen op de chauffeur en had blijkbaar al gauw de sleutels van de wagen te pakken. Soms veroorzaken de politiecontroles nog meer problemen in het verkeer. Bij ons wordt je meestal aan de kant gezet, maar hier zie ik af en toe controles midden op de weg. Het verkeer moet dan maar links of rechts een weg zoeken.
Vandaag veel bezoek gehad : de schrijnwerker en zijn hulpje, oom Ninjé, de vriendin van broer Désiré, Pauline’s moeder, de man die de frigo zal herstellen. Buurman Komlan hangt hier bijna de hele dag rond. Hij zorgt voor een schrijnwerker, kleermaker, noem maar op, indien nodig. Zijn vrouw, ‘Maman’, komt af en toe eens kijken, en ‘s avonds komt ze graag luisteren naar Pauline die dan de gekste dingen over Europa vertelt : bijvoorbeeld dat ze daar iedere dag aardappelen eten ! Justin, de zoon van de buurman, heeft vandaag enkele kokosnoten geplukt van onze Cocotier.
 |
| Kossi, mama en papa van Pauline |
 |
| 2 Mawumenyo's |
 |
| Nog meer familie |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten