Cousin François

Vandaag (30/08/2011) hebben we opnieuw een dag bezoeken in Lomé gehad. We gingen op weg naar Pauline's kozijn François, die sedert vorige weel terug in Togo is, na een 3 maanden in Parijs. Maar tot mijn verrassing gingen we de verkeerde kant uit. De verrassingen zijn hier steeds in overvloed. Kossi moest ergens op de grote markt van Lomé iets ophalen. De grote markt is hier niet een groot plein, maar iets zoals een jaarmarkt bij ons, superdruk, en dan alle dagen van de week. Morgen is het het einde van zijn ramadan, en hij heeft daar bepaalde zaken voor nodig, want het wordt een 'grande fête', beloofd hij. Midden in één van de drukke straatjes liet hij ons achter in de auto, want het ging niet lang duren. Natuurlijk was er na enkele minuten al een taxi die in onze richting wilde, wat niet kon, wij blokkeerden de weg tussen de kraampjes. Dat was eventjes genant, maar gelukkig hebben ze in Afrika meestal de tijd (niet in het verkeer echter).
Daarna konden we richting François, mon frère. Bij hem voel ik me steeds na enkele ogenblikken volledig thuis. Ook nu weer, wat me toch opnieuw verrastte. En eindelijk hebben we nog eens de befaamde Sodabi geproefd. De voorbije 2 weken nog geen tijd voor gehad, of niet aan gedacht.

Christine

Na François ging het tot bij de vrouw van Kossi : Christine(een andere Kossi, die nu bij ons in België aan het thuiswachten is). Zij was wel erg triest. Kossi is al sinds 4 jaar vertrokken naar Europa, en het valt haar zwaar.Christine woont in de typische chambre/salon. Piepklein, zonder vensterglas.

Daarna zijn we bij een vroegere klante van Pauline op bezoek geweest : Alice. Alice heeft haar eigen bar in Lomé : Bar Alice. Zij is een Ghanese en is volgens Pauline 'une femme très forte'. Wat naar Pauline's normen heel wat wil zeggen. Alice is eigenares van haar eigen bar. Het beviel me daar wel. Ik heb er ook een paar CD's gekocht (zo zwart als wat natuurlijk) aan een straatverkoper. Eén voor Pauline : Don Williams. Pauline is zoals veel Togolezen dol op country. Voor mij een dubbelcd met de grootste Congolese hits. We hebben ze wel even laten testen in de bar van Alice. Ze klonken uitstekend. Kossi heeft ze alvast gereserveerd voor het feest van morgen.
In Kpalimé hadden we ook enkele CD's gekocht, maar die speelden niet af op onze stereo. Via mijn laptop zag ik dat het mp3 tracks waren. Ik heb ze als audio-CD kunnen branden. Dat zijn wel de typische Gospel songs, die je hier overal hoort.
Deze morgen vond onze buurvrouw het nodig om ons te verblijden met Radio Maria. Avé avé avé maria. Het deed me denken aan de meimaand aan de grot van Kanegem, heel lang geleden. Het zit er hier heel diep in. Pauline zegt dat het vroeger niet zo religieus was. Nu zie je om de paar honderd meter wel ergens een wegwijzer naar die of die kerk, baptist, presbyteriaans, pinkster, katoliek, met daar tussen nog enkele moskeeën. De mensen zijn hier duidelijk erg op zoek naar een soort zekerheid. Ze beseffen allemaal dat het hier vroeger veel beter was, en dat ze tegenwoordig in 'une poubelle' wonen.

Raabi

Vorige week hebben we Raabi (11) zeer ziek aangetroffen. We hebben hem naar een hospitaaltje in de buurt gebracht waar Palu (Malaria) vastgesteld werd, en ook wormen. Hij heeft een drie dagen een baxterkuur ondergaan en moet nu nog veel medicijnen nemen. Hij is 11 jaar en weegt 19 kg. Hij is nu al veel beter. In het hospitaal heeft hij ook wat kuren gehad : hij wilde alleen Fufu eten, en ze hebben dan een Zemidjan (taxi-moto) moeten inhuren (op onze rekening) om hem Fufu te gaan halen. De totale rekening is ongeveer 32.000 F CFA (ongeveer 48 €), wat iets meer is dan een maandloon hier. Begrijpelijk dus dat veel mensen op de duur met een chronische malaria opgezadeld zitten.
We hebben ondertussen gehoord dat Raabi bij de ouders van Pauline geen matras meer heeft, sinds zijn mama met Deborah vertrokken is. We gaan nu een matras kopen en een muskietennet. Tot dat in orde is blijft hij bij ons in Kpogan, waat er duidelijk veel minder muskieten zijn. Waarschijnlijk door de lekker verkoelende zeewind. Iedereen die van Lomé zelf komt (eigenlijk is dit nog altijd Lomé, maar aan de buitenrand) is verrast over de frisse lucht hier. We zitten dan ook slechts een 250 m van de oceaan, denk ik.

Vrijdag zijn we bij de weduwe van Joseph geweest, helemaal in het noorden van Lomé. Zij heeft nu werk gevonden op een kantoor : 30.000 F CFA per maand. De huur van het huis waar ze nu nog tot september woont, bedraagt 40.000 F CFA. Ze is dus gedwongen om iets anders te zoeken, waarschijnlijk een typische chambre/salon. Een huisje met 2 kleine kamertjes. Joseph was ingenieur bij Togo Telecom en ze heeft het nu heel zwaar. Ook met haar schoonfamilie, die van alles komt opeisen.

Ik heb nu een USB-stick gekocht bij Togo-Telecom (zowat de Togolese Belgacom). Daarmee kan ik in principe van hier in Kpogan (toch een beetje aan de uiterste rand van Lomé) internetten. De juffrouw aan de verkoopbalie was uiterst vriendelijk (en mooi) en informeerde eerst uitvoerig of het wel zou lukken om zelfs van in Kpogan verbinding te krijgen. Na het positief antwoord heb ik beslist om de stick te kopen. Wellicht wat overmoedig gaf ik te kennen dat ik het geval wel zelf zou installeren. Het installeren lukte wel, maar de verbinding niet. Daarom ben ik vandaag terug geweest naar Togo-Telecom, waar dezelfde juffrouw zonder de minste moeite de verbinding tot stand bracht, en dat met de mooiste glimlach die je kunt dromen.

Kpalimé

Vrijdag zijn we naar de watervallen van Kpalimé geweest. We zouden met twee wagens gaan, met de familie van Lazare. Maar tegen dat we bij Lazare kwamen (ook in Lomé, maar 1u30 rijden) waren de plannen daar gewijzigd. Pauline II moest werken (kleermaakster) en de kinderen zouden ook thuis blijven. Ik heb dan kunnen verkrijgen dat Bénédicte meemocht, maar het moest wel allemaal in één wagen (de onze). Net als de weg naar het noorden tot in Burkina Faso is de weg naar Kpalimé bijna heel de tijd kaarsrecht voor ons uit. Alleen de putten proberen te ontwijken. In de buurt van Kpalimé ligt er een bergketen, die eigenlijk van Benin over Togo tot in Ghana reikt. Daar, langs de pics d'Agou, hebben we in beide richtingen (heen en terug) regen gehad. Gelukkig slechts gedurende enkele kms, want mijn zijraam kan alweer niet meer dicht.
In Kpalimé heb ik in een restaurant Fufu en Moambe gegeten. Dat had ik achteraf gezien beter niet gedaan. Gisteren een dagje in bed of in 't toilet, veel meer zat er niet in. De interne riolering is ondertussen goed gekuist, en vandaag gaat het weer veel beter.
Donderdag heb ik in Lomé een cybercafé bezocht, en ben met een karrevracht virussen op mijn USB-stick thuisgekomen. Met de laptop heb ik de schade gelukkig kunnen herstellen. Vandaag (zondag) zit ik in alweer een andere Cyber, niet ver van Pauline's ouders. Hier gaat alles - tot nu toe- uitstekend.

In Kpalimé

Benedicte

Week 2

Kossi, onze chauffeur

Het einde van de omleiding, net voorbij Avepozo. Hier komen we eindelijk terug op de 'Goudron', de geasfalteerde weg. Van hier is het nog 2 km tot in Kpogan.

Electricien, met onze oude benzinepomp

Links : Mecanicien, midden : Electricien. Ze zijn het benzinereservoir aan het uitspoelen.

Het lokaal cybercafé valt niet mee. Of er is geen internetverbinding, of het zit er eivol. Dinsdag had ik geluk : er kwam net een pc vrij. Maar na een uur sukkelen (inloggen en herinloggen en nog eens inloggen) heb ik amper één foto op Facebook kunnen plaatsen en er één kunnen toevoegen aan mijn blog. En dan had ik er genoeg van. Het was er zoals gewoonlijk in cybercafés hier, bloedheet. Kossi zegt me dat er tegenwoordig in Lomé cybercafés zijn met airco en verse koffie. Misschien een beetje overdreven, maar ik heb het nog niet geprobeerd. Vandaag woensdag 24/8 wilde ik gaan informeren bij Togo-Telecom of hun USB-internetverbinding iets kan zijn voor mij. Toen we net aan de wagen klaar stonden om te vertrekken, kwam de loodgieter met de rekening van de nieuwe pomp. Na het gebruikelijke onderhandelen konden we dan toch vertrekken, maar we moesten eerst nog een vriendin (misschien wel schoonzus ?) gaan ophalen in Lomé-Egbe. Tegen dat die dan klaar was, was er alweer heel wat tijd verstreken, waardoor het bureau van Togo-Telecom net voor onze neus de deuren sloot (11u30). Morgen nog eens proberen dan maar.

Onze Toyota heeft maandag zijn kuren vertond. Op het slechte stuk omleiding verliest de motor om de haverklap zijn kracht en hinderen we iedereen.
Zondag heeft Pauline met de eigenaar van de Toyota gesproken, en die heeft ons carte blanche gegeven om de nodige herstellingen te laten uitvoeren. In de ‘garage’ werken een vijftal personen (denk ik). 2 ken ik nu al vrij goed : de ene is ‘mecanicien’ en de andere is ‘electricien’. Vandaag (woensdag) is ‘electricien’ bij ons in Kpogan langsgekomen, op weg naar Aného. Ik herkende hem eerst niet (hij zat niet compleet onder de olie). Maar toen zei Kossi : “C’est électricien” en mijn frank (euro?) viel. Electricien heeft ons uitgenodigd om in Aného de voodoo-ceremonieën te gaan bekijken. Hij zal onze gids zijn. Ik heb al eens wat van die rituelen gezien op tv. Het speelt zich af op het strand en in de zee.
Terug naar de wagen : electricien heeft de benzinepomp gedemonteerd (die zit onder de achterbank). Daar zat een dode muis. Vandaar waarschijnlijk de slechte geur waarover Kossi al heel de tijd klaagt. Wanneer Electricien zijn in de benzinetank stak, haalde hij er een handvol ‘modder’ uit. Dat is de oorzaak van onze motorproblemen. Telkens we de omleiding nemen, wordt heel de wagen dooreengeklutst, en komt wat van die modder in de benzinestroom naar de motor. Ze moeten het benzinereservoir uit de wagen halen en grondig spoelen. Dat kunnen ze echter die dag niet meer doen. Gelukkig kunnen we de wagen van Justine gebruiken. Justine is een goede vriendin van Pauline, die nog in Lomé is tot vrijdag.







Kossi

Onze chauffeur Kossi is een speciale, net zoals onze vorige chauffeur, Leo. In Lomé kent hij overal mensen en hij is overal gekend. Hoeveel keren zijn we al niet ergens gestopt bij een groepje mensen, waar dan telkens opnieuw een broer of een zus van Kossi bij staat. Ik heb hem gevraagd hoeveel broers en zussen hij wel heeft, het zijn er zeker meer dan twintig, zegt hij.
Hij is moslim, en het is nog altijd Ramadan. In het begin voelde ik me wat ongerust, toen ik graag een bar wilde opzoeken, om iets te drinken. Maar dat is geen probleem voor Kossi. Integendeel. Na mijn eerste Guinness vroeg hij me of ik er nog één wilde. Maar de Guinnessen zijn hier extra large (0,65 cl) en dat is al niet slecht als dorstlesser. Dan begon hj me te vertellen dat hij vroeger niet bad, en dat hij dan gemakkelijk 5-6 van die grote Guinnessen dronk. Dan zou ik al behoorlijk dronken zijn, weet ik zeker. Vroeger is Kossi ook nog chauffeur in de ‘Garage Centrale’ geweest. Dat is het wagendepot van de regering. Wanneer de vorige president weer eens hooggeplaatste gasten had, dan trok hij graag met hen naar Kara, in het noorden van Togo. De president vloog dan wel naar ginder, maar zijn vloot Mercedes Benz (35) moest dan onverwijld naar Kara vertrekken, om de president en zijn gevolg van het vliegveld in de buurt van Kara te gaan halen. Ze kregen dan een pepmiddel en reden in één ruk naar het noorden, begeleid door politiemotoren met sirenes om de mensen te waarschuwen. De weg naar het noorden lag er dan nog perfect bij, en ze konden met een vaart van 150 – 160 km/u naar Kara razen.
Het dagschema van Kossi ziet er ongeveer zo uit : om drie uur 's nachts staat hij op om te ontbijten. Om halfvijf 's morgens staat hij op om te middagmalen. Vanaf 6u15 tot 18u15 mag hij niets meer eten, en niets meer drinken. Vooral dat drinken is hier niet gemakkelijk.

Bij de ouders van Pauline

Dinsdag zijn we bij de ouders van Pauline geweest. Wat is het daar veranderd : bijna alle kinderen zijn daar weg. Nadine, 'mijn “deuxième femme” (grapje !), zou bij een cousin gaan wonen zijn. Zij is de oudste dochter van Pauline’s broer Daniël. Daniël is, zoals men hier voor de duidelijkheid toevoegd : frère, même père - même mère. Dus hebben hij en Pauline dezelfde vader én moeder. Er zijn ook broers en zussen même père en soms broers en zussen même mère. De families zijn hier iets gecompliceerder dan bij ons. Wat niet belet dat Pauline zeer goed weet hoe de families in elkaar steken. Dat gaat – voor mij toch – heel ver terug in de tijd, zo van bvb. Thierry’s grootmoeder was de halfzus (même père) van Pauline’s grootmoeder. Dus hebben Thierry en Pauline dezelfde overgrootvader.
Broer Daniël woont in Manchester (UK).
Cheritta, het dochtertje van Pauline’s andere ‘echte’ broer' Désiré (Washington DC), is verhuisd naar haar moeder, ergens in Lomé.


Antiyaa zou nu bij haar oom François moeten wonen, maar die is momenteel al drie maand in Parijs. Waar is zij dan?
Mijn oogappel Deborah is ook verdwenen, met haar moeder Esié, ergens in Lomé. Deborah is het jongste meisje van Pauline’s overleden ‘grand-frère’ Jonathan. Alleen Deborah’s broertje Raabi is achtergebleven bij de oudjes, en ik ben bang dat dat te maken heeft met zijn lichte handicap. Met andere woorden : in de steek gelaten bij opa van 87 jaar.
De beide halfzussen van Papa Tossou wonen ook nog op het erf. Bella is erg verouderd, Mawumenyo is nog altijd even plezierig gek : van zodra ze Pauline in de gaten kreeg begon ze opnieuw haar danspasjes uit te voeren, net zoals 4 jaar geleden. Pauline’s afrikaanse naam is ook Mawumenyo (betekenis ongeveer : “het is goed bij god” ).
Op het erf van Pauline’s ouders lopen er roze kuikentjes rond (nee : geen roze olifanten). Papa verft de kuikens door ze onder te dompelen in water met een poeder in (kan roze, blauw of iets anders zijn) . Dat is om ze te beschermen tegen de sperwers, zegt Papa Tossou mij. Blijkbaar zijn de sperwers al even verwonderd als ik, en laten die kuikens gerust vanwege de rare kleur.






Onze Toyota had één dezer opnieuw een probleem (vermoedelijk volgen er nog veel) : de electrisch bediende ruiten gingen plots niet meer dicht. We hebben een paar keer met open ramen de zandwegomleiding moeten nemen naar en van Lomé, in die enorme stofwolken. Nu zijn die ramen terug in orde. Tijdens de terugrit van de garage in Lomé, kwamen we een tankwagen tegen, die water op de weg sproeide om het stof tijdelijk wat te verminderen. Daardoor weten we nu ook dat de ruitenwissers compleet versleten zijn. We konden enkele minuten niets meer van de weg zien. Het was ook onmogelijk om te stoppen. Gelukkig heeft Kossi lange armen, die als het moet even als ruitenwisser kunnen inspringen.

Enkele dagen later heb ik Cheritta een terug gezien bij haar oma.

De ervaring leert dat de omleiding tussen Lomé en hier te doen wanneer je zorgvuldig de spitsuren vermijdt. Volgens sommigen mogen de vrachtwagens overdag niet rijden tot 19 u, maar het is me niet helemaal duidelijk hoe dat in elkaar zit. Er rijden wel grote vrachtwagens overdag, maar duidelijk minder dan ‘s avonds. En in Lomé zie ik heel veel vrachtwagens geparkeerd staan langs de N1. Om 10 – 11 uur ‘s voormiddags gaat de rit naar Lomé heel vlot. Het is weliswaar enkele kilometers langer, maar het gaat. ‘s Avonds maak je best dat je vóór 17u de stad verlaten hebt. Eigenlijk een beetje zoals bij ons wanneer je naar Brussel wil met de wagen.

Woensdag was er erg veel politiecontrole in Lomé. Een volle taxi werd voor onze neus tegengehouden. De chauffeur probeerde weg te rijden, met een politieman half in en half uit de auto. Die begon dan te kloppen op de chauffeur en had blijkbaar al gauw de sleutels van de wagen te pakken. Soms veroorzaken de politiecontroles nog meer problemen in het verkeer. Bij ons wordt je meestal aan de kant gezet, maar hier zie ik af en toe controles midden op de weg. Het verkeer moet dan maar links of rechts een weg zoeken.

Vandaag veel bezoek gehad : de schrijnwerker en zijn hulpje, oom Ninjé, de vriendin van broer Désiré, Pauline’s moeder, de man die de frigo zal herstellen. Buurman Komlan hangt hier bijna de hele dag rond. Hij zorgt voor een schrijnwerker, kleermaker, noem maar op, indien nodig. Zijn vrouw, ‘Maman’, komt af en toe eens kijken, en ‘s avonds komt ze graag luisteren naar Pauline die dan de gekste dingen over Europa vertelt : bijvoorbeeld dat ze daar iedere dag aardappelen eten ! Justin, de zoon van de buurman, heeft vandaag enkele kokosnoten geplukt van onze Cocotier.

Kossi, mama en papa van Pauline

2 Mawumenyo's

Nog meer familie

Bij de ouders van Pauline

Dinsdag zijn we bij de ouders van Pauline geweest. Papa Tossou wordt binnenkort 87. Hij heeft veel last van zijn knie en zijn heup. Hij vraagt me wanneer ik hem nu een auto ga opsturen, want hij kan niet goed meer stappen. Hij zegt : "Iederéén vraagt zich af waarom mijn schoonzoon uit Europa hem nog geen wagen gegeven heeft". Pauline geeft me de raad daarop te antwoorden dat het genoteerd is. ;-)

Wat is het daar bij papa en mamie veranderd : bijna alle kinderen - mijn beste herinnering aan Togo 2007 -zijn daar weg. Nadine, 'mijn “deuxième femme” (grapje !), zou bij een cousin gaan wonen zijn. Zij is de oudste dochter van Pauline’s broer Daniël. Daniël is, zoals men hier voor de duidelijkheid toevoegd : frère, même père - même mère. Dus hebben hij en Pauline dezelfde vader én moeder. Er zijn ook broers en zussen même père en soms broers en zussen même mère. De families zijn hier iets gecompliceerder dan bij ons. Wat niet belet dat Pauline zeer goed weet hoe de families in elkaar steken. Dat gaat – voor mij toch – heel ver terug in de tijd, zo van bvb. Thierry’s grootmoeder was de halfzus (même père) van Pauline’s grootmoeder. Dus hebben Thierry en Pauline dezelfde overgrootvader.
Broer Daniël woont in Manchester (UK).
Cheritta, het dochtertje van Pauline’s andere ‘echte’ broer' Désiré (Washington DC), is verhuisd naar haar moeder, ergens in Lomé.
Antiyaa zou nu bij haar oom François moeten wonen, maar die is momenteel al drie maand in Parijs. Waar is zij dan?
Mijn oogappel Deborah is ook verdwenen, met haar moeder Esié, ergens in Lomé. Deborah is het jongste meisje van Pauline’s overleden ‘grand-frère’ Jonathan. Alleen Deborah’s broertje Raabi is achtergebleven bij de oudjes, en ik ben bang dat dat te maken heeft met zijn lichte handicap. Met andere woorden : in de steek gelaten bij opa van 87 jaar.
De beide halfzussen van Papa Tossou wonen ook nog op het erf. Bella is erg verouderd, Mawumenyo is nog altijd even plezierig gek : van zodra ze Pauline in de gaten kreeg begon ze opnieuw haar danspasjes uit te voeren, net zoals 4 jaar geleden. Pauline’s afrikaanse naam is ook Mawumenyo (betekenis ongeveer : “het is goed bij god” ).
Op het erf van Pauline’s ouders lopen er roze kuikentjes rond (nee : geen roze olifanten). Papa verft de kuikens door ze onder te dompelen in water met een poeder in (kan roze, blauw of iets anders zijn) . Dat is om ze te beschermen tegen de sperwers, zegt Papa Tossou mij. Blijkbaar zijn de sperwers al even verwonderd als ik, en laten die kuikens gerust vanwege de rare kleur.

Roze kuiken

Frietjes van Igname, vis, tomaatjes en rode ajuin, en vooral : lekkere dipsaus met Gboebese (groene pepertjes)

Onze Toyota had opnieuw een probleem (vermoedelijk volgen er nog veel) : de electrisch bediende ruiten gingen plots niet meer dicht. We hebben een paar keer met open ramen de zandwegomleiding moeten nemen naar en van Lomé, in die enorme stofwolken. Goed dat we nu stromend water en een douche hebben.
Nu zijn die ramen terug in orde. Tijdens de terugrit van de garage in Lomé, kwamen we een tankwagen tegen, die water op de weg sproeide om het stof tijdelijk wat te verminderen, voor de verkopers en de omwonenden. Daardoor weten we nu ook dat de ruitenwissers compleet versleten zijn. We konden enkele minuten niets meer van de weg zien. Het was ook onmogelijk om te stoppen. Gelukkig heeft Kossi lange armen, die als het moet even als ruitenwisser kunnen inspringen.

De ervaring leert dat de omleiding tussen Lomé en hier te doen wanneer je zorgvuldig de spitsuren vermijdt. Volgens sommigen mogen de vrachtwagens overdag niet rijden tot 19 u, maar het is me niet helemaal duidelijk hoe dat in elkaar zit. Er rijden wel grote vrachtwagens overdag, maar duidelijk minder dan ‘s avonds. En in Lomé zie ik heel veel vrachtwagens geparkeerd staan langs de N1. Om 10 – 11 uur ‘s voormiddags gaat de rit naar Lomé heel vlot. Het is weliswaar enkele kilometers langer, maar het gaat. ‘s Avonds maak je best dat je vóór 17u de stad verlaten hebt. Eigenlijk een beetje zoals bij ons wanneer je naar Brussel wil met de wagen.

Woensdag was er erg veel politiecontrole in Lomé. Een volle taxi werd voor onze neus tegengehouden. De chauffeur probeerde weg te rijden, met een politieman half in en half uit de auto. Die begon dan te kloppen op de chauffeur en had blijkbaar al gauw de sleutels van de wagen te pakken. Soms veroorzaken de politiecontroles nog meer problemen in het verkeer. Bij ons wordt je meestal aan de kant gezet, maar hier zie ik af en toe controles midden op de weg. Het verkeer moet dan maar links of rechts een weg zoeken.

Pauline in gesprek met oom Niné, omtrent Basile, onze 'gardien'.

Vandaag veel bezoek gehad : de schrijnwerker en zijn hulpje, oom Niné, Dominique, de vriendin van broer Désiré, Pauline’s moeder, de man die de frigo zal herstellen. Buurman Komlan hangt hier bijna de hele dag rond. Hij zorgt voor een schrijnwerker, kleermaker, noem maar op, indien nodig. Zijn vrouw, ‘Maman’, komt af en toe eens kijken, en ‘s avonds komt ze graag luisteren naar Pauline die dan de gekste dingen over Europa vertelt : bijvoorbeeld dat ze daar iedere dag aardappelen eten ! Justin, de zoon van de buurman, heeft vandaag enkele kokosnoten geplukt van onze Cocotier.

Onze cocotier, met veel kokosnoten

Maman en Justin, bezig met de vers geplukte kokosnoten

Pauline en haar moeder Thérèse

Ik heb al een hele waslijst van materialen die ik in het vervolg naar hier moet opsturen. Zo had de schrijnwerker alleen een vierkant blok hout als hamer, en een oude schroevendraaier als beitel. Daarmee heeft hij drie deurklinken in onze binnendeuren gemonteerd. Hij heeft dan ergens een electrische boormachine kunnen lenen om onze douche te installeren, maar de boren geraken niet doorheen de faiencetegels. Te versleten. Nochtans dacht ik dat het beter zou gaan nadat ik hem er op gewezen had dat de machine in de verkeerde richting (tegenwijzerzin) draaide, maar het hielp nog niet veel. Ik ga deze namiddag proberen op de grote markt enkele goede boren te vinden. In het vervolg hou ik het in de gaten wanneer er nog eens goedkoop materieel in de Aldi of de Lidl te koop is, dat is hiet zéér welkom.