Sarakawa 22/9

De laatste week is reeds ingezet. 

Gisteren een hele dag aan het Olympisch zwembad van hotel Sarakawa vertoefd. Wel vergeten mijn pasgeschoren schedel in te smeren. Dacht dat het ondertussen niet meer nodig zou zijn. Oeps. 

Vannacht met een paar dafalgannekes geslapen en een centimeter après soleil crème op mijn hoofd.  Het gaat al beter vandaag,  maar ik ga toch maar een pet ophouden. 

We rijden nu weer met de geleende Mazda 626. Onze 'nieuwe'  familie /Mécanicien  Komlavi heeft de schokdemper provisoir vastgemaakt. Dus sleept ie niet meer over straat. Dat is al een hele verbetering.

Gisteren namiddag hebben we wel even het hotel verlaten voor een goedkopere snack en drink buiten het hotelterrein. Daarvoor is Peace Beach ideaal: dichtbij,  normale prijzen,  niet al te opdringen verkopers.
We hadden voor heel de dag zwembad betaald. Voor Violet en ik. Het was deze week zijn (25ste) verjaardag en hij heeft het nog nooit zo goed en lang gevierd,  denk ik. 

Onderweg naar Peace Beach heeft de Mazda echter zijn chargebuis (uitlaat)  verloren. Gelukkig moet je hier maar 50/100 meter zo een aarden zijstraat in om al een soudeur te vinden die het onmiddellijk repareert. Voor 2000 fcfa,  maw 3 euro.

Na de verfrissing en voeding zijn we verder gaan zwemmen met Pauline's als fotografe en toeschouwer. Ze was die morgen om 7u al bij de tresseuse. 

De berlingo is nog altijd bij de 2de garage

Blijkbaar hebben ze nog geen goed werkende bsi gevonden. Zal iets voor thuis zijn vrees ik,  opzoeken in België en opsturen.

Update: Berlingo phone home...
Zaterdag 24/9. Violet,  Komlavi en Condi hebben de Berlingo weer naar huis gesleept. We zullen de nodige onderdelen thuis proberen op te zoeken en dan opsturen. De foto hieronder: toen ze arriveerden met de berlingo wilde ik gauw een foto nemen,  maar ze waren al bezig hem de garage in te duwen. Was ik bijna overreden door mijn eigen wagen ☺️

Berlingo Boogie in Alice's restaurant

 Vrijdag hadden we de gebruikelijke afspraak met Pauline's ouwe makkers,  in Alice's  bar. Met Fo (grand frère)  Michel,  Condi,  Bob en Alice zelf. En met de ravissante Georgette 'taille-basse' om ons te bedienen.

 Blijkt dat Condi (witte shirt) weet heeft van een garage waar ze waarschijnlijk het probleem  van  de Berlingo kunnen oplossen. De huidige mechanieker is aan het eind van zijn Latijn,  omdat het laatste probleem de Electronica is. Bsi en geheugen zijn foutu.
Volgt dus een spannende rit door Lomé met de Berlingo op sleep. En dat op een vrijdag, wanneer de verkeersdrukte op zijn toppunt is.

Temple Emmanuel

Op de hoek van onze straat is een heel populaire kerk. Ze behoort tot de groep Assemblées de dieu au Togo, en deze heet Temple Emmanuel. Handig om ons te vinden. Je neemt de nationale weg naar Lagos Nigeria. Ter hoogte van Kpogan sla je links af aan het bord "Temple Emmanuel". Je kan niet missen: 50 meter verder staat de kerk, waar ze sedert vorig jaar nog een verdieping aan toevoegde hebben. Daar rechtsaf, 5 de huis, sedert GISTEREN officieel la maison rose 😊

Die kerk boert goed, altijd vollen bak, heel de Zondag voormiddag zang, muziek, dolle pret. De pastoor of dominee rijdt met een Porsche Cayenne S, of hoorde niet goed.

Gisteren hebben we een buur aan het werk gezet, en onze straat muur in een kleurtje gezet. Een vriendin van mijn zus Martien heeft een project lopen in Senegal en ik heb mij daarop geïnspireerd. Het valt op in onze straat. Straks steken we de tempel voorbij, als ze de weg naar de tempel vragen : ewel 't is in die straat met dat roze huis 😂

Peintre Emmanuel was zeer content en wij ook. Hij kan hier nog veel schilderen in de toekomst. Werk vinden is een groot probleem. Wij hebben al heel wat mensen werk gegeven de laatste weken, metsers, timmerlieden,  frigoriste, schilder, mécaniekers, tuinman, ...

Aan de andere kant

Aan de andere kant van ons dorp Kpogan begint de eindeloze wildernis,  richting Burkina Faso (een 600 km verder naar het noorden).
Enkele beelden vanaf de laatste huizen van het dorp:

Met een nieuwe Togolees Élysé (voor mij toch nieuw - een oude bekende van Pauline) zijn we de achterkant van de dorpen Kpogan,  Agodeka en Agbata gaan verkennen. 

Bij zijn broer hebben we enkele nieuwe bomen gekregen voor in onze tuin. Schijnen lekkere vruchten te geven. 

Daarna aan de achterkant van Kpogan de prauwen gaan bekijken. Morgen willen we per pauw (pirogue) het Togomeer oversteken. Dat kan vanaf ons dorp. Benieuwd. 

(onderstaand kaartje geeft de waterlopen weer langs waar we het enorme Togomeer op gaan. Dat steken we dan over naar Togoville of een ander marktdorp. Die blauwe bol zijn wij.)  

 Nog iets meer oostelijk ligt al het volgende dorp,  Agbata.  Daar leert Élyzé mij het Forêt  Sacré kennen. Intéressante man. Hij gaat morgen mee op het meer. Dit alles ligt slechts op 2 à 3 km van ons huis, maar wij zijn altijd op de oceaan gericht. 

Vis À Vis Beach revisited

Zondag 3. We hebben voorgenomen met ons 'gezin' een uitstap te maken,  zodat de dames en Djidonou deze  keer niet uren moeten staan Fufu maken. Ik ben er niet gerust in,  tijd om te vertrekken.
Eerste probleem: we slagen er niet in de port van buitenaf op slot te doen, door de net uitgevoerde metselwerken. Violet sluit dan van binnenuit af met de grendel en klimt dan over de muur via de buren. Dus nog steeds niet 100% inbraak veilig!

Familiefoto zondag 11/9,  bij het vertrek :

Aan het strand was het maar 32 graden en een  beetje zeewind. Geen wonder dat Ruthie zat te klutteren van de kou :

Ik denk dat ze niet gewoon zijn 4 gegrilde Tilapia in eens klaar te maken,  want het duurde een beetje lang. In afwachting bestelde Pauline alvast wat brochetjes. 

Naar Afrikaanse gewoonte rest er bij Pauline en de anderen zéér weinig over. Mijn restant gaat inde doggy bag . 

Na het afscheid van Aimée,  terug naar huis. 

Familie & Buren

Opa Fidelius (92) en oma Thérèse (79)

Neef Yannick zoekt geschikte kleren uit de hoop die wij regelmatig opsturen. 

Neef Raabi maakt kennis met de gitaar. Hij heeft polio gehad en draagt daar de gevolgen van.

De eerste zondag was ook cousin Kokou Tchalla met heel zijn gezin op bezoek. Hier Pauline met zijn tweeling :

I 

De tweede zondag zat ons huis boordevol 'familie'. Gelukkig heb ik mijn dakterras waar ik mij kan terugtrekken. Binnen afzienbare tijd komt daar mijn paillotte op,  dat is een overdekte open bovenverdieping. Met de oceaan op een 400 meter,  is daar veel lucht,  lekkere verfrissende zeelucht. 

Voor volgende zondag hebben al een uitstap gepland met onze crew,  Claire,  Enyoname en de kinderen, no visitors thanks. 

De meisjes van Enyoname (2vd3) Ruthie en Rihanna:

's Avonds rond de waterput babbelen, met buurman François er bij:

Vorig jaar had de oudste dochter van buurman Komlan nog een miskraam toen wij in Togo waren, nu één jaar later is er een dochter Abigail: