Togoman on the road.

Vandaag een echte togolese taxi genomen, samen met 'Grand Baba' François. Van Kpogan naar de markt in Lomé. De auto zat al vol. Waw. Fantastisch. Wat een avontuur. Ik heb kilometers zowat op de handrem en de versnellingspook gezeten, wegens 7 passagiers in één toyotaatje. Bij het schakelen een beetje uitkijken ... Maar iedereen blijft even vriendelijk.
De markt is natuurlijk iets wat ik niet wilde missen. Er zijn natuurlijk talloze opdringerige verkopers, maar ik was goed omgeven door chauffeur Leo, Cousine Rose Mary (uit Ghana), Dona Komi, bij de familie opgenomen als baby, en last but not least Pauline, die als het echt moet, de grootste muilen doet keffen als een schoothondje. Fotograferen is echter niet echt gewenst. Tenzij je God en Klein Pierke ervoor wilt betalen. Ik heb dan maar veel foto's genomen van mijn 'entourage' en zo de rest mee-'genomen'.

De eerste dagen

Dinsdagavond geland in Lomé. Het cliché van de warmte die je overvalt klopt wel degelijk. Mijn eerste gedacht was: amai die motoren hier naast me geven nogal wat warmte af. Maar tijdens het afdalen van de trap hoorde ik Pauline al praten over die echte Afrikaanse lucht, en toen viel mijn frank. Alsof je een sauna binnenstapt. Bij het wachten op de bagage begon het al goed langs mijn rug te stromen (het zweet). En dan eindelijk de verlossing: eens voorbij de douane wachtte de familie ons op, met videocameras en fotografen. Net echt. Bij Pauline vloeiden er luide (!) tranen. Daarna met auto's en een bus naar de ouderlijke woonst in hartje Lomé (Avenue de Calais). Daar woont een groot stuk van de familie op wat wij een woonerf zouden noemen. In de door Afrikanen zeer geliefde films 'Les Guignols d'Abidjan' - een soort Afrikaanse kampioenen- komen deze gemeenschappelijke woonsten ook vaak voor. Daar hebben we eerst traditioneel de voorvaderen geëerd. Daarna in stoet naar Kpogan, een 18 km van Lomé, waar Pauline een terrein gekocht heeft, waarop een eerste 'indépendance' gebouwd is. Een indépendance is een soort voorgebouw, in afwachtinge van de echte woning. Het is een stuk van een 40 bij 50 meter, op 5 minuten wandelafstand van de Golf van Benin (een hoekje van de Atlantische oceaan). We hebben daar nog een frisse Togolese Pils gedronken en genoten. Af en toe kwam er zo wel een beetje schrik voor die vermaledijde malariamuggen bovendrijven, maar ja ... De sprays staken nog in de valiezen - en in welke ook alweer. Het muskietennet is trouwens nu - 30/08 - nog niet uitgepakt.
Het is nu mijn derde dag in Togo, en ik voel me hier erg goed thuis. We beschikken over de wagen van Justine, we hebben een chauffeur van minister Florent : Leo. Een geluk, want het verkeer is hier elke seconde dodelijk- in onze ogen toch. Bij elke trip die we reeds gemaakt hebben, tot nu toe nog altijd in Lomé, lijkt het alsof we in een 'Taxi"-film van Luc Besson zitten. De straten wordt zonder enige schrik of voorzichtigheid zomaar overgestoken door voetgangers, al dan niet met een enorme zak of teil op het hoofd en een baby op de rug. Van links zowel als van rechts komen de moto-taxis (zemidjan) vlak voor de auto de weg op.
Bijgeleerd: de claxon is het belangrijkste onderdeel van de auto. Met de claxon stuur jij de hele verkeerstroom in hopelijk goede banen. Je zou ook de auto met het stuur kunnen besturen, maar dat hoeft hier niet. Maar het - Togo en bij uitbreiding waarschijnlijk Afrika - is wel prachtig. Soms voelt het aan als één grote camping, zoals ik die ken in St-Rémy-de-Provence. Iedereen zegt dag tegen iedereen. Naar de kinderen kijken en glimlachen is direct een gebeurtenis van jewelste. Er wordt geimproviseerd tegen de sterren op en je voelt dat iedereen met het belangrijkste bezig is, zoals voor eten voor de kinderen zorgen, proberen een dag verder te geraken.
Het weer: we zijn in het regenseizoen. Dat betekent slechts 28 graden. Toen we gisterenavond thuis kwamen, stonden onze twee guardiens ons op te wachten: met sokken aan, drie hemden en een pull. Alles is letterlijk relatief. Vandaag hebben we wel degelijk wat regen gezien, maar dat was dan ook al terug 9 dagen geleden. Onze regenseizoen daarentegen ...
Ik hoop ook wat foto's op het net te zetten, maar dat gaat nogal traag.

Op 28 augustus vertrekken wij op reis naar Togo, West-Afrika. Indien ik er de tijd en een cyber-café vind, zal ik af en toe een verslag(je) maken. Voor Pauline is het meer dan 9 jaar geleden dat ze haar ouders nog gezien heeft. De ontvangst zal zeer emotioneel zijn, dat spreekt vanzelf. Haar vader heeft al gevraagd wat ik wil eten, dinsdagavond! Hij weet alvast dat ik heel graag Djenkoumé (een soort purée op basis van maïs met tomaten) en Igname eet.
Tot later,
Jean-Marie